Aankomst in Oulu

Goed. Ik zal eerlijk zijn, ik heb nog nooit geblogd, maar proberen kan geen kwaad toch :) Dit is mijn eerste, en wellicht meteen weer mijn laatste blog als het niet bevalt of, wat best bij mij zou passen, als ik glad vergeet om het nog eens te doen.
Gisteren was de grote dag. De dag die je wist dat zou komen is eindelijk... oke die dus. Ik was extra vroeg opgestaan omdat ik natuurlijk vanalles op het laatste moment nog toe moest voegen aan mijn koffer. Ik had nog wat dingen in mijn grote koffer willen stoppen, maar het was zo'n mirakel dat ik die überhaupt dicht gekregen had dat ik het niet durfde te wagen hem weer open te maken.
Rond tien uur waren we op vliegveld Brussel. Samen met ons mam en Jan gingen we nog een kopje koffie drinken voor ik dan echt in mijn eentje verder moest gaan. We zaten gezellig te kletsen, tot het moment dat ik toch echt door de douane zou moeten gaan. Alleen. Afscheid nemen van al mijn vrienden was tot nu toe vrij goed verlopen, maar dit was even anders. Ik ben nog nooit zo lang alleen weggeweest! Je hebt de foto's misschien gezien op Facebook. Huilen?
In ieder geval, toen moest ik dus in mijn eentje verder. De reis ging heel vlot, ik had de hele rij voor mezelf in het vliegtuig (oftewel: schoenen uit en lekker languit chillen). Eerst vloog ik naar Helsinki, waar ik om drie uur plaatselijke tijd zou landen, en om 15:25 weer in zou moeten checken voor mijn vlucht naar Oulu. Dat was een beetje krap, maar gelukkig lagen mijn aankomst en vertrekgates praktisch naast elkaar dus het is toch goed gekomen. Dit keer was het een kleiner vliegtuigje en zat ik naast een man die heel de vlucht geen vin heeft verroerd en alleen maar als een standbeeld naar buiten heeft zitten staren. Hij stonk in ieder geval niet.
Om 17:05 landde ik in Oulu. Mijn koffer heeft drie rondjes over de bagageband gemaakt voor ik hem herkende als mijn eigen koffer. Oeps. Toen kwam toch echt het moment dat ik naar buiten zou moeten gaan. Het was op dat moment -22 graden. Ik zette me schrap, stapte de deur door en...
het viel eigenlijk wel mee. Het is koud, maar je bent erop voorbereid. Thermobroek, thermojas, muts, sjaal, handschoenen, het zorgde er allemaal voor dat ik niet ter plekke aan de grond bevroor. Dat was opzich best fijn.
De busrit was mooi, het was al helemaal donker in Oulu en alles was bedekt met een laagje sneeuw. Bij de bushalte werd ik opgewacht door mijn Kummi (soort intromama) Emma en haar vriend, en een van mijn groepsgenootjes, een Spaans meisje genaamd Ane. Ze waren supervriendelijk en ik voelde me meteen thuis. We liepen vijf minuutjes en kwamen aan bij een grote witte toren, waar mijn kamer zich in bevindt, op de vijfde verdieping. Gelukkig is er een lift haha.
Mijn kamer is leuk. Niet supergroot, maar groot genoeg voor mij alleen met een houten bed, een bureau, twee kasten en mijn favoriete item: gele gordijnen met papegaaien en pauwen erop. Hoe kun je daar nu niet verliefd op worden? Gelukkig is er ook een goede verwarming, dus in het appartement is het totaal niet koud. Ik deel de keuken en de badkamer met een meisje uit Oostenrijk, Timna, en een Frans meisje, Clara. Supergezellig :)
Vandaag (woensdag) is mijn laatste vrije dag voor morgen de oriëntatie begint. Ik ben met Ane een rondje gaan lopen buiten (het is -28 graden op dit moment) en het grappige is dat je gezicht helemaal rood wordt buiten en er ook echt een laagje ijs op je wimpers en je haren komt te liggen, terwijl de rest van je lichaam niet echt koud is (nogmaals, lang leve thermokleding). Na een uurtje vonden we het wel weer mooi geweest, en nu zit ik hier de blog te schrijven. Vanavond ga ik met Ane en nog twee anderen wraps maken, en dan begint morgen de introductie. Spannend!
Woo het is toch nog een langer verhaal geworden dan ik had verwacht. Geen idee of het interessant is om te lezen haha.

Nähdään,

Laura